ΔΕΙΛΟΙ, ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΑΝΤΑΜΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ “ΘΑΜΑ”

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Η αιφνιδιαστική ματαίωση της συγχώνευσης Eurobank-ΕΤΕ από την τρόϊκα, διαμόρφωσε ένα νέο τοπίο προκλήσεων για την Τράπεζα, τους εργαζόμενους και τον κλάδο μας.

Φανέρωσε, πρώτα από όλα, την επιδίωξη της τροϊκας των πιστωτών να παρέμβουν άμεσα στη διάρθρωση του Τραπεζικού Συστήματος στη χώρα μας και στις θυγατρικές του εξωτερικού.

Φανέρωσε την τελική στόχευσή τους, να ελέγξουν τις σημαντικότερες Τράπεζες και τις θυγατρικές τους, να τις αναδιοργανώσουν-διασπάσουν-συγχωνεύσουν κατά βούληση, για να τις μεταπωλήσουν, στη συνέχεια, σε τιμή ευκαιρίας. Και όλα αυτά, με την Κυβέρνηση απλό θεατή ή και συνένοχο.

Η ανακεφαλαιοποίηση των συστημικών Τραπεζών του κλάδου, γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος της (εφόσον καλυφθεί η ιδιωτική συμμετοχή 10%) ή και στο σύνολό της με κεφάλαια του Ελληνικού Δημοσίου, δηλαδή με δανεικά από το Πρόγραμμα Στήριξης. Παρ’ όλα αυτά, το Δημόσιο δεν έχει κανένα λόγο και κανένα έλεγχο, από σήμερα και για μια πενταετία, στο πως αυτές οι Τράπεζες θα διοικηθούν, θα αναδιαρθρωθούν και θα λειτουργήσουν.

Στην περίπτωση που δεν καλυφθεί η ιδιωτική συμμετοχή, ο έλεγχος και η Διοίκηση της Eurobank θα περάσουν ολοσχερώς στο ΤΧΣ. Εμείς, οι εργαζόμενοι της Eurobank, έχουμε κάθε λόγο να στηρίξουμε την προσπάθεια κάλυψης της ιδιωτικής συμμετοχής στην ανακεφαλαιοποίησή της. Για να μην περάσει άμεσα και πλήρως η Διοίκησή της στο ΤΧΣ και στην τρόϊκα. Για να υπάρχει προοπτική πλήρους ανάκτησης της Τράπεζας στο μέλλον, εφόσον αφεθεί να λειτουργήσει ως αυτόνομος στρατηγικός πυλώνας στον κλάδο.

Όμως, είτε στο ένα, είτε στο άλλο σενάριο, δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε, να εξωραΐζουμε καταστάσεις, ούτε να καλλιεργούμε φρούδες ελπίδες, όπως το έπραξαν άλλοι στο παρελθόν.

Ξέρουμε πώς έφτασε η Τράπεζα ως εδώ, τι ρόλο έπαιξε το «επιθετικό» μάνατζμεντ με τις εξουθενωτικές στοχοθεσίες σε βάρος των εργαζόμενων, για να αποκομίζουν λίγοι και εκλεκτοί παχυλά μπόνους. Ξέρουμε πώς η Τράπεζα εγκαταλείφθηκε από τον προηγούμενο μέτοχο και επιφανή στελέχη της, πώς έφτασε σήμερα να αγωνίζεται με άνισους όρους να ανακτήσει το ρόλο, την αυτοτέλεια και την προοπτική της.

Σήμερα, σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά αβέβαιο και ρευστό, όπου κάθε μέρα τα πάντα αμφισβητούνται ή ανατρέπονται, η μεγαλύτερη πρόκληση για τους συναδέλφους μας είναι η διατήρηση της δουλειάς, των δικαιωμάτων και των ελπίδων τους για ένα καλύτερο αύριο στην Τράπεζα και στον κλάδο.

Ξέρουμε πως η τρόϊκα, μέσα από τις παρεμβάσεις του ΤΧΣ και της Τράπεζας της Ελλάδος, θέλει να διαλύσει το εργασιακό μας καθεστώς, να ανατρέψει αμοιβές και δικαιώματα χρόνων, να απαλλαγεί από «πλεονάζον προσωπικό», να εξαφανίσει τις ΣΣΕ και τα συνδικάτα, στο χώρο μας και στον κλάδο.

Ξέρουμε πως απώτερος στόχος της είναι να γίνουν οι Τράπεζες «ελκυστικές» για νέους αγοραστές, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος συλλογικής προστασίας και παρουσίας στον χώρο.

Ξέρουμε πως οι αναδιαρθρώσεις που μεθοδεύει είναι ανατρεπτικές, επώδυνες για τους εργαζόμενους, την οικονομία και τη χώρα.

Γι’ αυτό σήμερα, μέσα από τη διαπραγμάτευση της νέας κλαδικής ΣΣΕ, η ΟΤΟΕ δίνει την ύστατη μάχη για τη θωράκιση της απασχόλησης και των κλαδικών δικαιωμάτων μας.

Μια κρίσιμη μάχη για όλους και για όλα, αφού χωρίς νέα κλαδική ΣΣΕ, οι νόμιμοι μισθοί και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτήν αφήνονται στην άνιση ατομική διαπραγμάτευση εργαζόμενου-εργοδότη.

Κι εδώ το θέμα δεν είναι να συγκρίνουμε την κλαδική ΣΣΕ που είχαμε –και που έληξε πραξικοπηματικά και αυθαίρετα- με τη νέα που διαπραγματευόμαστε, κάτω από εξαιρετικά αρνητικές και άνισες συνθήκες. Είναι αν θα έχουμε ή δεν θα έχουμε κλαδική ΣΣΕ. Αν δηλαδή θα μείνουμε με τις αποσπασματικές επιχειρησιακές και –πολύ σύντομα- μόνο με ατομικές συμβάσεις, με μοναδικό όριο προστασίας των συναδέλφων τον κατώτατο μισθό που θα νομοθετεί η Κυβέρνηση και τα ελάχιστα δικαιώματα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Είναι αν, υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες των νόμων των Μνημονίων και με τις ανατροπές που μεθοδεύονται στον κλάδο, θα διατηρήσουμε το απαραίτητο πλαίσιο κλαδικής προστασίας της απασχόλησης, των αμοιβών και των δικαιωμάτων μας. Τον ίδιο τον θεσμό της κλαδικής σύμβασης, της κλαδικής ενότητας και αλληλεγγύης, χωρίς τον οποίο είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει να επιβιώσει επιχειρησιακό συνδικάτο, επιχειρησιακή ΣΣΕ και συλλογική προστασία, για να μην επικρατήσει ένας ανεξέλεγκτος ανταγωνισμός περικοπής αμοιβών, απασχόλησης και δικαιωμάτων.

Σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες για την Τράπεζα και τους εργαζομένους της, θα περίμενε κανείς να υπάρχει ομάδα Διοίκησης, η οποία πέρα από πανηγυρισμούς για το «σπάσιμο» της συγχώνευσης με την ΕΤΕ, θα ήταν ικανή και διαθέσιμη να σχεδιάσει και να προσπαθήσει για την επιτυχία της ανακεφαλαιοποίησης.

Αντίθετα όμως δεν δείχνουν να ξέρουν (να μπορούν; να θέλουν;) τι οφείλουν να κάνουν ώστε να πείσουν ότι αγωνίζονται για την επιτυχία του εγχειρήματος να μείνει η Τράπεζα εκτός Τ.Χ.Σ.

Η στάση που τηρούν στο κεφαλαιώδες για τους εργαζόμενους ζήτημα της ΣΣΕ και στη διαπραγμάτευση μόνο ως υπεύθυνη δεν μπορεί να θεωρηθεί. Ενώ γνωρίζουν ότι για τους εργαζόμενους το μοναδικό καταφύγιο σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες είναι η υπογραφή Κλαδικής Σύμβασης με διασφάλιση της εργασίας, οι διοικούντες τη Eurobank, αδιαφορούν στηριγμένοι σε ιδεοληψίες, αθροίζοντας τις απόψεις τους με εκείνες άλλων εργοδοτών, οι οποίοι έτσι κι αλλιώς λειτουργούν ανταγωνιστικά με την Τράπεζά μας και σίγουρα κόντρα στο συμφέρον των εργαζομένων.


Κυρίες και Κύριοι της Διοίκησης,

Όλα αυτά τα χρόνια οι εργαζόμενοι της EUROBANK, εργάστηκαν σε καθεστώς ιδιαίτερης πίεσης και ανταγωνισμού, έφεραν αναπτυξιακά αποτελέσματα και σημαντικά κέρδη για τους μετόχους(άραγε που βρίσκονται αυτά σήμερα;) Στην προσπάθεια των εργαζόμενων στηρίξατε και εσείς τα αξιοζήλευτα εισοδήματά σας. Η δική σας όμως αντιμετώπιση, απέναντι σ’ αυτούς τους εργαζόμενους είναι η εκδικητική αδιαφορία και η εγκατάλειψη.

Σοβαρά ερωτηματικά δημιουργεί επίσης η εκκωφαντική σιωπή του αντιπροσωπευτικού Σωματείου της Τράπεζας. Δεν έχουν, άραγε, τίποτα να πουν στους εργαζόμενους;


Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

Παράλληλα με την πρόκληση της ανακεφαλαιοποίησης, με ό,τι αυτή μπορεί να σημαίνει, επείγει η συσπείρωση και η ενότητα όλων των εργαζόμενων στην Eurobank:

• για τη στήριξη της κλαδικής διαπραγμάτευσης και του θεσμού της κλαδικής ΣΣΕ,
• για την ενιαία και αποτελεσματική συλλογική παρέμβαση στις εξελίξεις που αφορούν στην Τράπεζα,
• για την προστασία της απασχόλησης και των δικαιωμάτων των συναδέλφων μας.

Η πρόκληση είναι μεγάλη. Το διακύβευμα πρωτόγνωρο.
Απέναντι σ’ αυτά, δεν χωρεί «ατομικό βόλεμα», συμφεροντολογικές περιχαρακώσεις, ούτε «διέξοδοι» πελατειακές.
Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες ευθύνης, το προσκλητήριο ενότητας, εγρήγορσης και συλλογικής συσπείρωσης είναι για όλους!
Και όλοι εδώ θα κριθούμε, για τις θέσεις, τη στάση και την ανταπόκρισή μας.